مجتبی محرمی؛ ون گوگِ عاصی در زمین فوتبال - مجله سلنا

وقتی اسم مجتبی را می بریم، نباید یادمان برود درباره کسی حرف می زنیم که راست پا بود اما بهترین دفاع چپ آسیا شد. تصورش را بکنید که آدم با پای غیرتخصصی در یک پست تخصصی بتواند در قاره بهترین باشد، کار غیرممکنی که برای محرمی به سادگی آب خوردن بود. بعد در پست های دیگر هم درخشید، فرقی نداشت هافبک بازی کند یا دفاع آخر، همواره تسلطی غریب رو توپ، زمین و حریف داشت که انگار یک فوتبالیست حرفه ای دارد در یکی از کوچه های تنگ نازی آباد با یک مشت بچه گل کوچک بازی می نماید. محرمی همواره انگار داشت بازی را از ارتفاعی بالا می دید، انگار اصلا بازی را یک بار دیده بود و می دانست حرکتهای بعدی چه خواهد بود. مثل آن بازی جلوی تیم اماراتی که وقتی دید دو مهاجم برزیلی حریف آمده اند برای پرس کردن و دریافت توپ، برخلاف دفاع های عاقل جهان که توپ را به بیرون می زنند، برزیلی بازی کرد و داخل محوطه شش قدم هر دو را با دریبل های سالنی و کف کشی رد کرد، و توپ را به یار خودی پاس داد و به عابدزاده نگاه کرد و دوتایی خندیدند. هردوشان از سیاره دیگری آمده بودند لعنتی ها.

محرمی علاوه بر تصاویر حاشیه ایِ جذابی که از خودش به یادگار گذاشت، یکی از باکیفیت ترین فوتبالیست های ایران هم هست. یکی از آن ها که اعتبارِ پست دفاع چپ است، و اعتبارِ جان دادن برای تیم، و اعتبارِ خونسردی حرفه ای یک فوتبالیست. یکی از آن ها که از سانترهای در حال حرکتش می توان فیلم آموزشی درست کرد، از شیوه رهبری کردن دفاع وقتی مدافع آخر شده بود می توان شمایل بازی درست لیدر دفاعی تیم را فهمید، و از مدل دریبل کردنش وقتی تحت فشار حریف بود اهمیت استفاده همزمان از هوش و مهارت های نامعمول را کشف کرد. آدم عجیبی بود مجتبی. یک ون گوگِ عاصی در زمین فوتبال.

انگار مجتبی محرمی یکی دیگر از درک نشده های تاریخ است. مردی که بیش از هر چیز از ذهن خلاق خود آسیب دید، ذهنی که برای جهانی معمولی، زندگی معمولی و سرنوشت معمولی طراحی نشده بود. دیوانه ای که از توفان های درون خود بالی ساخت برای پرواز به سمت خورشید. دریغا که سرنوشت ایکاروس، همواره سقوط از ارتفاع رویای تصاحب خورشید است.