بساط دستفروشی پدر، رزق شهادت فرزند را مهیا کرد - مجله سلنا

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، برای ملاقات با خانواده شهید مدافع حرم لشکر فاطمیون صادق حکیمی راهی ماهدشت می شوم. قرار ما با پدر شهید که سن و سال زیادی هم دارد، میدان اصلی ماهدشت است. آن هم سر بساط دستفروشی اش. بزرگ حکیمی پدر شهید، هنر دست همسرش که لیف و اسکاچ های بافته شده است را در کنار روسری در میدان اصلی ماهدشت بساط نموده تا از این طریق بتواند معاش خانه اش را تأمین کند. این صحنه شاید یکی از همان صحنه هایی است که باید ماندگار گردد. باید به منظر آن هایی برسد که دائم در حال طعنه و کنایه اند که مدافعان حرم و خانواده هایشان به لحاظ اقتصادی به شدت حمایت و تأمین می شوند. به جرئت می توان گفت که رزق حلال تأثیر بسیاری بر عاقبت به خیری بچه ها دارد. این را به راحتی می توان با مرور در زندگی و سیره شهدا بالاخص شهید مدافع حرم لشکر فاطمیون شهید صادق حکیمی شاهد بود. به مناسبت ولادت باسعادت امام علی (ع) به سراغ پدر شهید رفته ایم تا علاوه بر ملاقات و تبادل نظر با وی، نگاهی به زندگی تا شهادت فرزندش بیندازیم. این نوشتار را تقدیم می کنیم به ساحت همه پدرانی که با دسترنج خود فرزندانی را تربیت نموده و پرورش داده اند که امنیت امروزمان را مرهون و مدیون ایثارشان هستیم.

بساط دستفروشی

همان ابتدای ملاقات با پدر شهید و با شنیدن اینکه بار و بنه کارش را از میدان شهر جمع نموده و منتظر آمدنمان شده، دلمان را می لرزاند. همراه بزرگ حکیمی پدر شهید سوار بر خودرویی می شویم تا ما را به منزل برساند. اصلاً گمان نمی کردم که فاصله منزل تا محل کار پدر اینقدر ها دور باشد. گویی هرچه می رفتیم راه تمامی نداشت. چطور می گردد این پدر پیر و قدخمیده هر روز در سرما و گرما بساطش را به دست بگیرد و راهی بازار دستفروش ها گردد؟! همه سؤالاتم را یکی یکی مرور می کنم تا به منزل شهید می رسیم. با یا الله یا الله گفتن های پدر شهید وارد می شویم. همان ابتدا مادر شهید، فاطمه فیضی با رویی باز به استقبالمان می آید و پذیرایمان می گردد. قبل از آغاز مصاحبه، پدر به نماز اول وقت می ایستد و کمی بعد به جمع من و مادر شهید که حالا دیگر خوش و بش مختصری با هم نموده ایم، ملحق می گردد.

پدر بی آنکه نیازی به سؤال کردن های ما داشته باشد آغاز می نماید به حرف زدن از شهید خانه اش: صادق پسر خوبی بود. اهل کار و زندگی. همین که رفت سوریه و آمد رو به من کرد و گفت: پدر جان! من جای خودم را پیدا نموده ام. در عملیاتی هم که به شهادت رسید، از میان شهدای مفقودالاثر آن عملیات تنها پیکر پسرم بازگشت. ما می دانیم که مرگ حق است و هرکسی به نوعی می رود؛ یکی با تصادف دیگری با بیماری؛ هرکس به هر ترتیبی که خدا بخواهد از جهان می رود. خیلی خوشحالم که فرزندم با شهادت از پیش ما رفت. نه در راه بد و بیراه افتاد و نه به راه کج رفت. صادق من، به راه اسلام و به راه نیک قدم گذاشت. من برای این نوع مرگ خدا را شاکرم.

مزد دست

بزرگ موقع صحبت مرتب دست هایش را روی پاهایش می کشد. درد پا ها گویا از سرپا ایستادن های طولانی سر بساط دستفروشی است. همین بهانه ای می گردد تا از خرج و مخارج خانه بپرسم. اینکه مگر حقوق بنیاد شهید کفایت نمی نماید که او به دستفروشی پناه آورده است؟ می گوید: صادق متأهل و خانه اش در مشهد است. سر خانه و زندگی خودش بود. من کارم نگهبانی بود، ماهانه 700 هزار تومان درآمد داشتم. صادق به من می گفت: پدر خسته می شوی. لطفاً کارت را رها کن و بیا مشهد. هرچه داریم با هم می خوریم...، اما من نمی توانستم بار زندگی ام را به دوش او بیندازم. می دانستم که خودش زن و زندگی دارد و تأمین هزینه بچه و... سخت است. نپذیرفتم. خودم هم که دیگر به لحاظ جسمی نمی توانم سر پا بایستم، به دستفروشی روی آورده ام. الحمدلله رزق حلالی به خانه می آورم. البته همه زحمت ها به گردن همسرم است که لیف و اسکاچ و... می بافد تا من به بازار ببرم. زندگی می چرخد و خدا را شاکرم که بساط دستفروشی مان، رزق شهادت صادق را مهیا کرد.

یکی از 6 فرزند

سراغ تعداد فرزندان را از پدر شهید می گیرم: ما شش فرزند داشتیم. چهار پسر و دو دختر که یکی از پسر ها برای خدا بود و به راه خدا رفت. ما زمان جنگ شوروی به ایران آمدیم. 32 سال در ایران زندگی می کنیم. وقتی به ایران آمدیم بعد از زیارت مزار ائمه معصومین (ع) برای کار به شرکت مرغداری رفتیم. تا وقتی بچه ها به مدرسه نمی رفتند آنجا بودیم. بعد از پنج سال کار آمدیم مردآباد و از آنجا هم به اینجا آمدیم و با کارگری زندگی مان را گذراندیم.

مرسانا

از حال و اوضاع صادق می پرسم؛ آهی می کشد و می گوید: پسرم هدایت را تمام نموده بود که ترک تحصیل کرد. هر کاری از دستش برمی آمد برای تأمین رزق حلال انجام می داد. قبل از ازدواج گچکاری می کرد و بعد از ازدواج هم کارش جوشکاری بود و بعد برای ادامه زندگی به مشهد رفت. امروز هم یک فرزند دختر به نام مرسانا از او به یادگار مانده است.

مادر شهید درحالی که یک سینی چای در دست دارد، به کنارم می آید؛ از او می پرسم چطور شد که صادق عزم جهاد کرد و به سوریه رفت؟! شما مسئله ای با این تصمیمش نداشتید؟! بغضش را فرو می خورد و می گوید: یک روز همسرش با من تماس گرفت و با گریه گفت: مادر جان! پسرت نیت نموده مدافع حرم گردد، می خواهد برود سوریه. من هم برای اینکه آرامش کنم گفتم: گریه نکن و اجازه بده که همسرت راهی گردد.، اما او گفت: نه من نمی خواهم. اجازه نمی دهم که صادق برود. همان جا از عروسم خداحافظی کردم، اما می دانستم که خودم باید راهی اش کنم. وقتی متوجه تصمیم صادق شدم کار ها و مقدمات سفرم را انجام دادم و راهی مشهد شدم. مدارک شناسایی صادق پیش من بود. آن ها را برداشتم و رفتم. به صادق گفتم: برو. یک حسی در دلم می گفت خودت راهی اش کن. بگذار برود.

صادق طوری بود که می خواست هرکاری را تجربه کند. می گفت: مادر! بگذار من بروم پنج داعشی را بکشم. همین برای من کافی است. وقتی به کرج آمدم شنیدم که اعزام شده است. کمی بعد صادق آمد. عید نوروز سال 1395 بود. ما همراه خانواده پسرم صادق برای بازدید از اقوام و دید و بازدید می رفتیم. همان روز ها بود که مجدد به من گفت می خواهد برود. 15 فروردین بود که از خانواده ام در مشهد خداحافظی کردم و به خانه برگشتم. صادق فردای همان روز یعنی 16 فروردین رفت سوریه.

معنی مفقودالاثر شدن

پسرم شماره صادق را به من داد تا من با صادق تماس بگیرم. هرچه سعی کردم نشد و بعد از مدتی گمنامی متوجه شدیم که 26 فروردین شهید شده است. اوضاعش تعیین نبود. برای اینکه از عاقبت صادق سر در بیاورم راهی مشهد شدم و از آن جایی که ثبت نام نموده بود پیگیر شدم و سراغ گرفتم. آن ها من را به بنیاد شهید ارجاع دادند. وقتی اسم بنیاد شهید را آوردند با خودم گفتم قطعاً خبر هایی است که ما از آن بی اطلاعیم. رفتیم و کمی بعد از آنالیز اسامی و... به من گفتند: مادر جان کارت گرفته اید؟ گفتم: نه؛ من آمده ام تا خبری از پسرم بگیرم. سرتان را درد نیاورم. بعد از کمی پیگیری از تهران و مشهد بنده خدایی که آنجا بود برای من دم نموده گل گاوزبان آورد تا کمی قلبم آرام گردد. همین که متوجه شدم با خودم گفتم خبری شده است. گفتم: شما ها چیزی می دانید؟ آیا پسرم اسیر شده است؟ آن ها چیزی نگفتند. به خانه آمدم و کمی بعد راهی تهران شدم. پیگیری که کردم درنهایت گفتند پسرتان مفقود شده است. من معنی این کلمه را نمی دانستم. از آن ها سؤال کردم مفقود یعنی چه؟ دخترم رو به من کرد و گفت: مادر جان! مفقود یعنی اینکه معلوم نیست پیکرش کی پیدا می گردد و نمی دانند شهید شده است یا نه. آمدم خانه و به پدرش گفتم: صادق مفقودالاثر است یا شهید است یا اسیر.

و جاویدالاثر...

با هر جمله مادر شهید، اشک های چشم مرد خانه که روایت شهادت فرزندش را از زبان همسرش مرور می نماید جاری می گردد. همه حواسم به پیرمرد غیور این خانه است. چه سخت است همه ثمره زندگی ات را راهی کنی و حالا چشم انتظار آمدن رد و نشانی از اسارت یا شهادتش باشی.

پدرانه های شهید از سر گرفته می گردد. او می گوید: کمی بعد از طرف سپاه آمدند و به ما گفتند که پسرتان شهید شده و جاویدالاثر است. یعنی خبر قطعی دادند که اسیر نیست و به شهادت رسیده، اما پیکری در دست نیست.

خاک های بهشت رضا (ع)

صادق مدت ها مفقودالاثر بود. ابتدا برایش مزار یادبود دادند. مراسم باشکوهی هم برای صادق گرفتند. کمی بعد تماس گرفتند و خبر دادند که پیکر صادق تفحص شده است. ما مجدداً راهی مشهد شدیم تا برایش مراسم بگیریم. امروز صادق مهمان خاک های بهشت رضا (ع) است. پیکرش که آمد ما آرام گرفتیم. تا وقتی نیامده بود همه دلتنگ و نگران بودیم. چشم انتظاری خیلی سخت است. در این مدت تا زنگ درِ خانه به صدا درمی آمد یا کسی وارد خانه می شد با خودمان می گفتیم حتماً خبری از صادق آورده اند.

کوره آجرپزی

از شاخصه های اخلاقی صادق می پرسم؛ چند بار می گوید: بچه خوبی بود. و ادامه می دهد: صادق شجاع بود. درسش خوب بود، اما ترک تحصیل کرد. خیلی دلاور بود. خیلی شاد بود. اصلاً اهل غم و ماتم نبود. هر روز که کار می کرد، درآمد حاصل از کارش را برای مادر و خودش هدیه می خرید و می آورد. دست پر به خانه می آمد. قبل از ازدواجش مدتی در مشهد در کوره آجرپزی کار می کرد. همه اقوام همسرم از جمله مادرش در مشهد بود. صادق دوست داشت با مادر همسرم زندگی کند که تنها نماند.

اسلحه صادق

آخرین باری که با من تماس گرفت قبل از اعزامش بود. به من زنگ زد و از من خواست که دیگر سر کار نگهبانی نروم. گفت بیا مشهد، با هم زندگی می کنیم، اما وقتی رفت من دیگر ندیدمش. 32 سال داشت که شهید شد. چند باری به صادق گفتم: نگرانم. گفت: نه پدر! من جای خودم را پیدا نموده ام. حق هم داشت؛ وقتی پایت را آنجا بگذاری دیگر نمی توانی دل بکنی. ما هم خودمان خیلی دوست داشتیم که ادامه دهنده راه پسرمان باشیم. اگر این امکان برای ما وجود داشت من و مادرش اجازه نمی دادیم اسلحه پسرم صادق روی زمین بماند. آن ها راه حق رفته اند. کاش می شد ما هم در همین جهت قدم برداریم و به شهادت برسیم.

طعنه طاعنان

پدر شهید، اما گله داشت. از طعنه همشهریانش که در خصوص حضور مدافعان حرم بار ها و بار ها کنایه زده اند. پدر شهید می گوید: حرفی نمی گردد به آن ها زد. آن ها ناآگاه هستند، قطعاً نمی دانند چه چیزی به صلاحشان است که اگر می دانستند اینطوری در خصوص شهدای مدافع حرم و رزمندگان و ایثار آن ها صحبت نمی کردند؛ البته با توجه به گذر زمان و درک صحیح از اتفاقات جبهه مقاومت اسلامی کمی اوضاع بهتر شده است و قدردان شده اند. صادق و همرزمانش به خاطر اسلام رفتند؛ راهی که صادق در آن گام نهاد خیلی ارزش داشت.

کودک مفقودالاثر

خستگی کار روزانه و پادرد های پدر شهید بهانه ای می گردد که مصاحبه مان را مختصر نموده و زودتر از هر زمانی به خاتمه برسانیم. همه این واگویه ها را که مرور می کنم با خود قرار می گذارم این تبادل نظر را به حرمت پدر شهید در روز ولادت امام علی (ع) و روز مرد به چاپ برسانم تا شاید ذره ای از کوشش های ایشان جبران گردد.

در خاتمه گفت وگویمان مادر شهید خاطره ای را از شهید برایمان روایت می نماید و می گوید: صادق کوچک بود و ما تازه به ایران آمده و در مرغداری کار می کردیم. یک روز که پدرش برای کار از خانه خارج شد، صادق هم به دنبال پدرش به راه افتاد. من اصلاً حواسم به این نبود که شاید نتواند همپای پدر گردد و به ایشان برسد. کمی بعد متوجه شدم که صادق گم شده است. دیگر متوجه حال خودم نبودم. از صبح تا ساعت 8 شب ما همه جا را برای پیداکردنش گشتیم، اما خبری از صادق نبود. خیلی نگران شدم. نبودنش بی تابم نموده بود. کمی بعد حدود ساعت 8 شب بود که یکی از بچه های محل صدایم کرد و خبر پیدا شدنش را به من داد. تا چشمم به صادق افتاد، دعوایش کردم. گفتم: هیچ معلوم هست کجا رفته بودی؟ گفت: من دنبال پدر رفتم، اما وقتی پدر رفت و دیگر به او نرسیدم آقایی من را سوار وانت کرد و به پاسگاه برد. آنجا یک مشت کشمش به من دادند. می گفتند فقط کشمش ها را می خورد و صحبتی نمی کرد. حتی گریه هم نمی کرد و ککش هم نمی گزید. من آنقدر مضطرب شده بودم گفتم: کاش همین جا روی بالشش می مرد، اما گم نمی شد. گم شدنش برایم سخت بود.

صادق بعد از مفقودالاثر شدن بار دیگر من را به یاد آن روز و آن خاطره انداخت؛ لحظاتی که سال ها بعد تکرار شد. اما این بار نبودن و فقدانش طولانی تر و سخت تر گذشت. من خیلی نگران بودم که صادق اسیر شده و دست داعشی ها افتاده باشد.

نامه دخترانه

همه این ها فدای بی بی زینب (س). امام حسین (ع) سر داد و ما تنها فرزندی را در این جهت راهی کردیم. کاش امکان حضور ما هم بود. امروز نوه ام مرسانا تنها یادگار شهید است که ما را به یاد او می اندازد. مرسانا در نامه ای برای پدرش اینگونه نوشته است: پدر جان! شما پدر خوب و بهترین پدر جهان هستید. من شما را خیلی دوست دارم...

شفاعت شهید

امیدوارم خداوند عاقبت همه ما را به خیر کند و تنها نگرانی ام عاقبت تنها نوه ام است. امیدوارم فرزندش ادامه دهنده راه پدرش گردد و در همین جهت کمکش می کنیم. ابتدا ما خیلی ناراحت بودیم، اما نشانه های زنده بودنش و حضورش در کنار ما و در مسائل ما کاملاً مشهود است. امیدوارم شفاعتش شامل حال همه ما گردد. در انتهای همکلامی مادر شهید از نمونه های کار های دستی خودش برایمان می آورد و آن ها را به ما نشان می دهد. مادر و پدری که دست در دست هم برای تأمین رزق خانه شان دور از همه اتفاقات و جریان ها کار می نمایند. امید واریم به برکت این حضور در جوار خانواده، شفاعت شهید صادق حکیمی شامل ما هم بگردد. ان شاءالله...

وقت خداحافظی مادر از ما برای این حضور و ملاقات قدردانی می نماید. با همه سخاوت و مناعت طبعش می گوید: ما از مسئولان توقعی نداریم، همین که به ما سر می زنید و ما فراموش نمی شویم خودش بهترین هدیه و نعمت است.

بازگشت به صفحه رسانه ها