تفال به حافظ 5 اسفند ماه 1400 - مجله سلنا

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است

لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست

در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست

نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست

زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار

چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

دل من در هوس روی تو ای مونس جان

خاک راهیست که در دست نسیم افتادست

همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که بزرگ افتادست

سایه قد تو بر قالبم ای عیسی دم

عکس روحیست که بر عظم رمیم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت

بر در میکده دیدم که مقیم افتادست

حافظ گمشده را با غمت ای یار عزیز

اتحادیست که در عهد قدیم افتادست

توضیح لغت: سودا: نام خلطی سیاه از اخلاط چهارگانه به اعتقاد پزشکان باستان و مجازاً به معنی عشق و جنون و خیال و آشفتگی حال /تصمیم: بیمار و خمارآلود و نادرست و ناصحیح /عظم: استخوان

تفسیر عرفانی:

از وقتی زلف تو به دست نسیم افتاد، دل من از غصه پاره پاره گشته. مشتاقان درگاه حضرت دوست، خواستار وصال معشوقند، اما در مقابل او ناتوان و درمانده اند. عشقی که در وجود آن ها نسبت به حضرت دوست جای گیر شده، از روی الست به جای مانده.

تعبیر غزل:

تو از یار خویش دور افتاده ای و جز او به هیچ نمی اندیشی. بدان که یار تو نیز در اندیشه توست، اما از اندیشه دیگران در هراس است، لذا از تو دوری می جوید.